De afgelopen maanden heb ik een groep potentieel leidinggevenden getraind en begeleid. Onderdeel zijn van de groep, directe collega zijn en gelijktijdig laten zien dat je potentieel hebt om op termijn door te groeien naar een leidinggevende positie, betekende voor een aantal fors buiten de comfortzone gaan.
Enkele potentieel leidinggevenden vertelde tijdens de coachgesprekken dat ze als leidinggevende onderdeel willen blijven van de groep, ze vervullen graag hun rol op de achtergrond. Ze hoeven niet zo nodig vooraan te staan, het gaat niet om hun, het gaat om het team hoor je ze zeggen.
Een mooie gedachte maar niet effectief in de praktijk. Tijdens de coachgesprekken ontdekken ze dat het raakt aan hun persoonlijke thema’s zoals bijvoorbeeld, aardig gevonden willen worden, moeite hebben met mensen aan te spreken op gedrag, of conflict mijdend zijn.
Van leidinggevenden wordt verwacht dat ze initiatief en verantwoordelijkheid nemen, om een verandering te leiden. Maar niet iedereen wil veranderen, leiderschap gaat ook over sturing geven aan een veranderproces. Dat betekent het gesprek aan gaan met medewerkers, verwachtingen uitspreken en grenzen stellen.
Als je leidinggevende bent, stel jezelf dan eens de vraag; stuur ik het team of stuurt het team mij? Als het antwoord is dat het team jou van tijd tot tijd stuurt, vraag jezelf dan eens af wat je belemmert om je plaats in te nemen als leidinggevende.
In de interactie met anderen nemen we op onbewust niveau verschillende posities in ten opzichte van de ander. In de Transactionele Analyse noemen we dit Ego-posities. Soms maken we ons:
- wat groter ten opzichte van de ander – Ouder positie
(Kritische Ouder – Zorgende Ouder); - wat kleiner ten opzichte van de ander – Kind positie
(Aangepaste Kind – Vrije Kind); - gelijk aan de ander – Volwassen positie.
